Anna herinnert het moment dat ze haar kruisband afscheurde als de dag van gisteren. ,,Het gebeurde bijna een jaar geleden, tijdens de tweede wedstrijd van het zaalseizoen. De tegenstander was DKC, we speelden uit.’’ Bij een aanvallende actie landde ze verkeerd op haar voet – haar knie klapte naar binnen. ,,Ik wist meteen: dit is foute boel.’’ Franka was haar vervanger en zonder Anna in de ploeg eindigde de turbulente wedstrijd in een gelijkspel.

Na bijna een jaar van rusten en trainen en talloze uren bij de fysiotherapeut zet ‘de vedette van de derde klasse’ haar eerste stappen weer op het trainingsveld. Eén keer in de week, dat heeft ze met de trainers afgesproken. Het plezier is direct zichtbaar wanneer de eerste oefeningen worden afgewerkt. De vreugde wordt nog groter als blijkt dat ze haar schot niet is verleerd. ,,Het is super leuk om weer een balletje te schieten. Nu weet je pas echt waar je alles voor doet.’’ Toch laat ze zich niet leiden door euforie. De voorzichtigheid overheerst. Bij elk schot controleert ze eerst waar ze haar voeten neerzet, bang voor nieuwe schade.

Dat is niet zonder reden. De maanden na de wedstrijd tegen DKC legden misschien wel de basis voor die angst. Anna’s Fysiotherapeut denkt op dat moment dat de blessure meevalt. ,,Mijn banden zagen er goed uit. Ze waren weliswaar enorm opgerekt, maar leken niet gescheurd.’’ Met rust houden en gerichte oefeningen lijkt de knie te herstellen – Anna mag zelfs weer voorzichtig gaan meetrainen ?? maar toch blijft ze ‘zwik-momentjes’ houden. Als haar knie het tijdens een training opnieuw begeeft, weet ze dat ze nog ver verwijderd is van een terugkeer op het veld. ,,Als je er zó makkelijk doorheen gaat, dan moet er iets ernstigs aan de hand zijn.’’

Ze ondergaat een MRI scan en de resultaten bevestigen haar vermoedens. De voorste kruisband is volledig afgescheurd, en in zowel de linker- als de rechterkant van haar meniscus zitten scheurtjes. ,,Ik wilde dolgraag nog korfballen, dus besloot onder het mes te gaan.’’ Na de operatie loopt Anna zes weken op krukken, dan begint het herstel. Drie keer in de week werkt ze zich bij de fysio in het zweet. ,,Maar hoe hard je ook je best doet. Het herstel duurt gigantisch lang. Negen maanden. Dat is een lange tijd niet korfballen. Maar dat besef je pas wanneer je zelf geblesseerd raakt.’’
Anna beseft nu echt hoe zwaar Hans, Caroline en Marcel het hebben gehad toen ze hun knie blesseerden. ,,Wanneer ik hen zag, vroeg ik hoe het ging en hoe lang er nog gerevalideerd moest worden. Maar hoelang dat ook was; wanneer je zelf niets mankeert, besef je nooit hoe lang zo’n periode écht duurt.’’ Hans is op dit moment een voorbeeld. ,,De manier waarop hij speelt, dat wil ik ook. Hij springt, maakt acties, schiet ?? en dat allemaal zonder angst. Daar wil ik ook naar toe.’’

Dit seizoen is ‘spelen zonder angst’ dan ook het hoofddoel. ,,Het maakt me dan ook niet uit in welk team dat is. Ik wil zo snel mogelijk volledig herstellen. Wanneer alles helemaal goed gaat, zou ik na de jaarwisseling mijn eerste wedstrijd willen spelen. Lukt dat niet, dan in de tweede helft van het veldseizoen.’’ Anna gelooft heilig dat haar vertrouwen in haar knie weer terug zal keren ?? net als bij Hans destijds. ,,Ik ben op dit moment vooral heel bang dat mijn kruisband nog een keer af zal scheuren. Maar met elke training en elke oefening die ik goed afwerk, zal mijn vertrouwen toenemen en mijn angst minder worden. Wanneer ik stop met nadenken over mijn knie, weet ik dat ik mijn doel heb behaald.’’
Anna heeft nog steeds de ambitie om terug te keren in de selectie van Swift. ,,Wanneer ik volledig ben hersteld zou ik volgend seizoen weer willen strijden voor mijn plekje.’’

Momenteel heeft ze als ‘inside-outsider’ een goed beeld van het huidige eerste en tweede team. ,,De groep is gegroeid, er zijn heel veel nieuwe mensen. Ik denk dat de selectie nog nooit zo breed is geweest. Nu is het zaak dat al die nieuwe spelers op elkaar ingespeeld raken. Dat gaat al steeds beter; de laatste wedstrijden waren de beste wedstrijden tot nu toe.’’