De amusementswaarde van het duel tussen Swift en Sporting West was geheel in lijn met de weinig sprankelende uitslag: 8-11. Toch overheerste er een goed gevoel nadat de arbiter affloot: de eerste twee punten van het seizoen waren binnen.

Het was – zoals veel ontmoetingen met onze buren uit West – een interessante wedstrijd. Door een doelpuntendroogte die haar weerga niet kent, keken we na ruim een kwartier tegen een 4-0 achterstand aan. Verdedigend hadden we de zaken onder controle, maar doelpunten bleven uit.

Het spel dat we lieten zien was statisch en daardoor voorspelbaar. Het leek alsof we aanvallend te veel met onszelf bezig waren in plaats van met het team. De passing en afronding  was belabberd en frustraties over tegenstanders, de scheidsrechter en andere randzaken liepen snel op.

Martin greep in met een time-out en drukte ons op het hart dat we ons met onszelf en het eigen spel bezig moesten houden. Een gefrustreerd Swift was namelijk precies wat Sporting West nodig had om enige kans te hebben op een overwinning.

Een mooi doelpunt van Nienke zorgde voor opluchting. Sporting West kwam nog wel op 5-1, maar van daaruit scoorden wij vijf keer achtereen. Met een 6-6 stand zochten we de kleedkamer op.

Na rust korfbalden we beter en konden we snel uitlopen naar twee punten voorsprong. Het verschil werd in het restant van de tweede helft uitgebouwd tot drie, vier punten, maar het lukte ons niet om de voorsprong verder uit te bouwen.