Met een betrekkelijk eenvoudig gewonnen oefenwedstrijd tijdens een driekamp afgelopen zaalseizoen in het geheugen en een intensieve maar succesvolle voorbereiding in de benen begonnen we met het nodige vertrouwen aan de wedstrijd tegen Synergo 2. Het nadeel van de ingecalculeerde afwezigheid van Marwan en Marjolein had bovendien het voordeel, of luxe, dat we ruim een week met dezelfde samenstelling hadden kunnen oefenen. Misschien dat dat er wel voor zorgde dat we uit de startblokken konden vliegen; binnen mum van tijd hadden we er 3 of 4 in liggen.

Toch liet Synergo – en dat bleek later ook bij het eerste in het DNA van hun selectie te zitten – zich geen moment uit het veld slaan. Ondanks dat wij niet alleen kans aan kans regen, maar ook doelpunt aan doelpunt, bleven ze – zij het met een voor ons comfortabele marge – mee scoren. Vooral in het spel rond de korfzone was, mede door ingeslepen patronen en  effectief gebruik van het blok, de ploeg bedreven. Mooi aan ons spel was dat het niet alleen dynamisch was, maar ook dat de kansen en doelpunten – die uiteindelijk opliepen tot een alleraardigste 16 in de eerste helft – mooi verdeeld waren over de ploeg.

Of het de warmte van de verrassende zon, de op hoog tempo gespeelde eerste helft in het begin van het seizoen, de comfortabel opgebouwde marge, inzichten van de tegenstander, of dat het misschien toch wat andere mentale oneffenheden waren die er aan ten grondslag lagen, feit was dat we aanvallend in de tweede helft lang niet hetzelfde konden brengen. Daartegenover stond dat we verdedigend zowel letterlijk als figuurlijk minder weg gaven. Wel had het er de schijn van dat Synergo met haar kansen aanvallend effectiever had kunnen omgaan, al moet je de weerstand die wij bleven leveren ook (zeker) niet uitvlakken. Uitslag: 22-16.

Al met al een prima start. Wel doen het voor de dag komen van de tegenstander en de uitslagen van de overige wedstrijden vermoeden dat we een competitie tegemoet gaan waarin je weinig cadeau gaat krijgen.