Na de overwinning van Swift op Haarlem en de nederlaag van concurrent ALO een week geleden volgde een spontaan kampioensfeestje. De eerste glazen bier werden in de Kennemer Sporthal gedronken, het overgrote deel bij hoofdsponsor Café Smit & Voogt.

Ik was blij, werd dronken, maar niet dronken van geluk. Iets weerhield me ervan ongeremd te genieten.

Een week later. Met het handje van een verlegen pupil in mijn ene hand en een rode roos in de ander wacht ik tot Sander mijn naam omroept en ik mag oplopen. Over een paar minuten zal het ‘kampioensduel’ tegen stadsgenoot Sporting West beginnen en de Oostenburgerhal is in absolute extase. Ik zie geel en blauw in zorgvuldig uitgekozen outfits, in ballonnen, in slingers, in sjaals en op spandoeken.

Maar boven alles zie ik heel veel mooie, blije mensen langs de zijlijn. Mensen die hart hebben voor Swift, die naar dit kampioenschap en de promotie naar de eerste klasse toe hebben geleefd, mensen die, zonder twijfel, ongeremd genieten.

Na het aankondigen van Anna, Nienke, Anniek, Marianne, Rick en de geblesseerde Nicole is het mijn beurt en opnieuw barsten al die mooie supporters in juichen uit. Terwijl ik mijn plek in de formatie inneem, gaat mijn blik langs de gezichten van Swifters die ik in de drie jaar dat ik hier speel goed heb leren kennen. Het enthousiasme dat is af te lezen werkt aanstekelijk en ineens is daar het besef: wij zijn kampioen! Nog voor de start van het duel voel ik wat ik een week eerder niet kon voelen. Ik ben dronken van geluk.

Swift schiet uit de startblokken. Via doelpunten van Jelle, Anniek, Errol, weer Jelle, Tom en Anna prijkt er binnen mum van tijd een 6-1 voorsprong op het scorebord. Sporting West weet het gat te verkleinen tot drie punten (8-5), maar zal gedurende het duel niet dichterbij komen. Nog voor het rustsignaal weet de ploeg van trainer Martin van Eijk de voorsprong uit te breiden tot 17-10 met sprankelend en effectief korfbal.

Menig Swifter was van mening dat de tweede helft net zo goed niet gespeeld had kunnen worden. De overwinning kwam, ondanks enkele periodes van doelpuntenschaarste, niet meer in gevaar. Hoewel we er alles aan deden om het publiek te belonen voor hun aanwezigheid en steun lukte het niet meer om het hoge niveau van voor de rust te halen. Arbiter Zaal floot af bij een 26-20 stand.

Het feest dat op dat moment losbarstte was des Swifts: oprecht, intiem en toch groots.

Bij deze wil ik namens heel Swift 1 nogmaals de hele club bedanken voor de onvoorwaardelijke steun dit seizoen. Wij richten ons op een nieuwe doelstelling: in seizoen 2018/2019 elke wedstrijd winnend afsluiten en veldkampioen worden. Daar hebben we iedereen bij nodig. Tot langs de lijn!

Tom