Zondag 24 maart wonnen we uit van OKV 3 . En dat voelde goed. Lekker gekorfbald, veel gescoord, de puntjes mee naar huis én een dikke vette kans om mee te promoveren naar de reserve 2de klasse. De winst verzekerde ons van 17 punten uit 11 wedstrijden. Dus torenhoog in de poule maar met Alo die op plek 1 staat. Hun kampioenswedstrijd was datzelfde weekend gespeeld en gewonnen. Aanvoerder Sam was zo scherp dat met 24 poules ook enkele beste nummers 2 promoveren. En dat zouden wij zomaar kunnen worden.

Het enige wat we hiervoor moesten doen was nog één wedstrijd te winnen. Nog één keer met een hoger doelsaldo het laatste fluitsignaal aan te horen. En tegen wie zouden wij dan aan moeten treden? Jawel, Alo 3, de poulekampioen. Die ploeg met meer punten en 20% hoger doelsaldo. Oef.

Dus iedereen op scherp. Martine zegt haar gewoonlijke cursus af en komt toch trainen. Jan komt dinsdag ondanks maagklachten gewoon opdagen. Pelle, onze eigen Peter R. de Wit, komt met wedstrijdvideo’s van een concullega op de proppen. Een compleet kantje aan wedstrijdanalyse van de uitwedstrijd verschijnt op de app. De trainingen zijn fel en analyses zijn serieuzer en meer bevlogen dan anders.

En dan is het game day. We mogen weer. Onze wedstrijd blijkt die dag het meeste publiek te hebben. Alo stelt eerst op zodat wij tactisch een voordeel kunnen benutten. Enkele Alo’ers die eerder het verschil maakten zijn op de bank gestart. Wij vinden het prima en na het fluitje is de 1-0 snel gemaakt. Tijdens de 1ste helft bouwen we een voorsprong op van 5 punten. In de rust herhaalt Marianne de woorden die wij goed herkennen: we zijn goed bezig en moeten doorpakken. Alo herpakt zich in de 2de helft en scoort wat makkelijker. Wij passen ons aan met wissels en gaandeweg behouden wij een voorsprong. Bij het fluitsignaal toont het scorebord 22-15. Mensen, wat een fijne prestatie. Daar paste een goed feestje bij op de zondag!