Zondag startte de tweede helft van het veldseizoen. Op een heerlijk zonovergoten dag betrad Swift…het veld van Triaz, omdat ons eigen veld helaas nog niet helemaal af is. Conventus stond op het programma. Het gevoel van onvrede over de eerste wedstrijd tegen de Zwijndrechters overheerste. We vonden dat we beter konden dan we die wedstrijd lieten zien. Dat de verliespunten onterecht waren. We hadden dus wat recht te zetten. En daar hadden we vertrouwen in, na zo’n mooi zaalseizoen.

Al snel na de start van de wedstrijd bleek dat het vertrouwen terecht was. Swift kwam op een 6-0 voorsprong. Conventus had even tijd nodig om de korf te vinden. Na de 6-0 lukte dat. En de ploeg besloot het spel van Swift maximaal te verstoren en te vertragen. Achterverdedigen en fysiek spel was het antwoord van Conventus. Uitdagen om schoten zonder rebound te pakken. Veel commentaar op de scheidsrechter, op elkaar en op ons.

Het zou een lange wedstrijd worden, voor ons en voor ons publiek. Maar we slaagden erin om ons geduld te bewaren en de voorsprong vast te houden. Het vak van Stefan draaide aanvallen van meerdere minuten, zo lang dat het vak van Hans het bijna koud kreeg. Hoewel we met z’n allen meer hadden kunnen scoren, was het genieten om te zien hoe Stefan domineerde als rebounder en spelverdeler. En hoe de rest van het vak het geduld vond om zakelijk te blijven spelen. De verdediging van Hans’ vak hield het mooi dicht en wist de bal steeds snel te onderscheppen.
Conventus probeerde voor het einde van de wedstrijd toch nog voor te verdedigen en te appelleren voor tijdrekken, maar daar trapte de scheidsrechter niet meer in.

Het resultaat: een weinig inspirerende wedstrijd en een 15-11 overwinning. Een cliché als ‘ook lelijke wedstrijden moet je winnen’ was meer dan van toepassing.

Volgende week reizen we af naar Oud-Gastel, naar Juliana. We hebben er weer zin in!