‘Wie was nou die Witvliet ofzo?’ een vraag die onder de douche gesteld werd en vrij tekenend was voor de wedstrijd van Swift 1 tegen Ten Donck 1. Een stoïcijns Swift won op een koele, overtuigende manier van de Ridderkerkse hoofdmacht.

In aanloop naar deze wedstrijd viel ons in de video analyse op dat het spel van Ten Donck vrij statisch was en met weinig beweging gepaard ging. Toch wonnen ze van ALO, wat ons in dit seizoen nog niet was gelukt. We moesten ons beducht zijn op verre schoten, slimmigheidjes en lange aanvallen tegen ons, vanwege het reboundoverwicht dat ze zouden hebben. En vooral: niet meegaan in gepraat en niet gefrustreerd raken van achterverdedigen of helemaal niet verdedigen. Aanvallend met vertrouwen ons eigen spel spelen en verdedigend veel druk geven was ons plan. Bij winst zou alles weer open liggen en zouden we aansluiting houden bij de koploper(s).

Na ons even afgevraagd te hebben of Ten Donck nog kwam, zagen we dan toch de eerste spelers binnenkomen. Na de lunch begonnen ook zij met inschieten. De wedstrijd begon met een mooie doorbraak van Nicole, die resulteerde in een strafworp: 1-0. Helaas ging hij er aan de andere kant net zo snel op: 1-1. Swift vervolgde de wedstrijd met veel druk en mooi en geduldig aanvalsspel. Al snel bleek dat Jelle zijn schot weer had meegenomen. Ten Donck bleek inderdaad veel van ver te schieten en de meeste grote kansen aan hun kant kwamen in de beginfase uit vrije ballen en strafworpen. Toch bleef de wedstrijd redelijk gelijk oplopen. Tegen rust werd een voorsprong van 4 doelpunten verprutst en met 2 doelpunten voor gingen we de kelder in.

De conclusie in de rust was; we gaan dit winnen. Aandachtspunt was om Ten Donck niet in de kaart te spelen door onnodige schoten te pakken. Een van de heren stopte namelijk zo nu en dan geheel met verdedigen en stond alleen maar onder de paal – wat hij bijna de hele tweede helft bleef volhouden. Na rust werd het even heel spannend, want Ten Donck scoorde bijna direct. Maar Swift bleef de voorsprong, al was het niet heel ruim, behouden. Soms hadden we nog een lichte aarzeling bij diezelfde heer die onder de paal bleef staan, maar de woorden van Martin klonken zichtbaar in de hoofden van Jelle en Tom. Jelle bleef vrolijk door scoren en Tom bleef nuttig loopwerk verrichten. In de slotfase werd met de komst van Marcus in dat vak de tactiek van Ten Donck helemaal de das om gedaan. Tja, laat Marcus van 5 meter schieten. Hij maakte de 17-15.

Simpel was de tweede helft allerminst. Hans hield het bijna niet meer langs de kant. Het werd nog 17-16. Maar met een overtuiging die we de afgelopen 2 wedstrijden misten, trokken we de wedstrijd langzaam maar zeker naar ons toe. Simon kwam in de ploeg voor met name verdedigend meer druk op de rebound. Blijkt hij ook nog een schot in huis te hebben… op een zeer belangrijk moment: 18-16! Ook Maite kwam nog in de ploeg. Het was genieten om haar en Nienke te zien heersen rond de paal. Alsof dat niet genoeg was, maakte Maite ook nog de 19-16. Gevolgd door Jelle: 20-16. De wedstrijd was gespeeld. Jasper deed er nog een schepje bovenop. Het doelpunt van Ten Donck wat nog volgde, was te laat. Maite maakte de kers op de taart: 22-17.

Wat een fijne overwinning, we waren er weer aan toe… En de discussie die naderhand op Facebook is losgebarsten, naar aanleiding van een verslag van één van onze meest trouwe supporters, sterkt ons in de gedachte dat onze instelling in de wedstrijd voor ons de juiste was om de punten in Amsterdam te houden. We worden nog eens volwassen 😉

De wedstrijd geeft ons veel vertrouwen voor de komende wedstrijden. Eerst wacht Haarlem, en dan ALO. Wij hebben er zin in!