Na de mislukte seizoensopening vorige week in Zaandam volgde afgelopen zaterdag de eerste thuiswedstrijd van het nieuwe seizoen. Tegen ALO diende ons eerste niet alleen revanche te nemen voor de ruime nederlaag bij ZKV maar ook en vooral op zichzelf. Dat moest dan gebeuren met nagenoeg dezelfde ploeg als die van vorige week. Alleen Hessel nam de plek van Hicham over. Voor de rest had coach Martin alles hetzelfde gelaten en dus startte Swift in vrijwel dezelfde opstelling als vorige week. 

Ons eerste leek zich vanaf de eerste minuut heel erg bewust dat ze iets goed moesten maken, want de start was overdonderend, Voordat ALO door had dat de scheidsrechter de wedstrijd in gang had geblazen was het al 3-0. ALO schudde vervolgens eens stevig het hoofd, keek weer naar het scorebord en zag dat ze al met 7-2 achterstonden. Opvallend feit daarbij was dat op dat moment alle dames al gescoord hadden en dat Jelle al 3x succesvol was geweest met zijn beruchte afstandschoten.

Wat er daarna gebeurde was echter onbegrijpelijk en werd ingeluid met een door Swift gemiste strafworp. Vanaf dit jaar moet degene die de strafworp krijgt deze zelf nemen en dus zullen we dit seizoen vaak zat een gemiste strafworp zien. Daar moeten jullie maar snel aan wennen, want nu raakte ons eerste volledig in paniek mede doordat ALO snel achter elkaar een paar goals maakte. Ineens was het flitsende spel uit het eerste kwartier verdwenen. Er werd fout op fout gestapeld, met name in de passing ging het veelvuldig mis omdat er veel te snel naar de kans werd gezocht. Laat in dit soort situaties gewoon eerst het balletje rustig rond gaan, zet het vervolgens goed neer en ga dan op zoek naar een kans. Nu profiteerde ALO. Bij   8-8 stonden beide ploegen weer op gelijke hoogte en ALO ging door wat uiteindelijk leidde tot een ruststand van 9-11 in ons nadeel. Hierbij viel me naast de reeds gememoreerde plaatsfouten ook op dat met name de heren hun tegenstanders wel erg veel ruimte gaven met diverse afstandscores tot gevolg. Iets meer pressing had volgens mij echt wel gemogen. Ik snap dat je iemand niet bot boven op zijn lip gaat staan als de bal het vak in komt maar op 3 a 4 meter blijven toekijken is wel het andere uiterste. Nu maak je het je tegenstander wel heel erg makkelijk. 

Nadat de ploegen na de thee weer de kleedkamer uitkwamen bleek coach Martin te hebben ingegrepen. Rick, nog maar net hersteld van een weekje gewone griep, kwam in het veld voor Errol terwijl Tom met ingetapete vinger in het veld bleef staan nadat hij voor rust al de licht geblesseerde Jasper was komen vervangen. En ik moet zeggen, beide beslissingen pakten heel goed uit. Rick pakte als vanouds zijn leidende rol in ‘zijn’ vak terwijl Tom met zijn vechtlust de spirit in het andere vak wist terug te brengen. Ons eerste kwam weer terug in de flow van het eerste kwartier en binnen een paar minuten waren de rollen weer omgekeerd en had Swift weer het initiatief in de wedstrijd. Van alle hoeken en gaten werden de goals binnen geschoten en met een run van 8 (allemaal van afstand) tegen 2 was de orde weer snel hersteld en stonden we weer met 17-13 voor. ALO gaf zich nog niet helemaal gewonnen en kwam weer terug tot 17-15. Maar nu bleef ons eerste wel bij de les en liet het ALO niet verder komen. Vier minuten voor tijd werd de 20-17 eindstand bereikt waarna de wedstrijd rustig uitgespeeld kon worden mede doordat coach Martin Hessel en good old Marianne nog in de aanval inzette waardoor de rebound bijna volledig voor ons was (Hessel) en waardoor de kalmte in het spel werd bewaard (Marianne).

Nadat het laatste fluitsignaal had geklonken waren de eerste punten van dit seizoen binnen, had ons eerste op die rare 10 a 15 minuten aan het eind van de eerste helft na een prima wedstrijd gespeeld en blijkt onze selektie breed genoeg om een aantal blessures op te vangen. Als jullie nu ook nog voor elkaar weten te krijgen de diepe dalen die optraden bij ZKV en ook nu tegen ALO af te vlakken en de ondergrens niet onder het nulpunt te laten zakken dan kan het weer een heel leuk seizoen worden. Als ik namelijk de uitslagen van de eerste twee weken zo eens bekijk dan is er niet echt sprake van enorm onderling krachtverschil. Ik denk dat de ploegen allemaal behoorlijk aan elkaar gewaagd zullen zijn en dan verwacht ik dat Swift 1 ook dit jaar weer een behoorlijk woordje mee gaat spreken. Aanstaande zaterdag zullen we zien of mijn profetische capaciteiten ook daadwerkelijk iets voorstellen of dat ik maar wat uit mijn nek heb lopen lullen wanneer Swift 1 richting Zoetermeer trekt om daar Phoenix te bestrijden en te trachten de twee punten mee terug naar Amsterdam te nemen.

Succes en tot volgende keer

Adri

Zaterdag stond de op-één-na verste uitwedstrijd van het seizoen voor Swift op het programma. En dan te bedenken dat die wedstrijd in Goes was. De reistijd van twee uur werd de hele week al aangehaald als één van dé argumenten om de wedstrijd met Tjoba om te zetten in winst. De Zeeuwen waren prima begonnen aan het zaalseizoen met twee overwinningen en vooral die laatste overwinning, uit bij Velocitas, zorgde toch voor enig ontzag. Tjoba zal van tevoren dan ook gedacht hebben een goede kans te maken. Het kwam echter bedrogen uit: in tot nu toe één van de beste wedstrijden van het seizoen ging Swift ervandoor met de overwinning. Het werd liefst 17-26.

Een aantal Swift-fans waren tot bewondering van de spelers helemaal meegekomen uit Amsterdam en omstreken. Voor de familie Bosdijk was Goes bovendien om de hoek en dus werden we gesteund door een verrassend groot aantal mensen. De sfeer zat er goed in in sporthal Omnium, want de vele thuissupporters bleken bloedfanatiek. Regelmatig roerden ze zich bij beslissingen van de scheidsrechter, discussies tussen de coaches en zelfs bij blessures van Swift die in hun ogen toch vooral werden bestempeld als aanstellerij of tijdrekken. De reuring op de tribunes werkte als doping voor Swift, dat liet zien dergelijke branie vooral met sterk spel te kunnen overbluffen.

Vooral verdedigend had Swift z’n zaakjes prima op orde. De snelle aangeef, soms aangegooid vanuit het andere vak, werd er regelmatig uitgehaald en als die er al kwam werd de geliefde bal naar de achterkant van het veld zo moeilijk mogelijk gemaakt. Toch lukte het Tjoba in het eerste deel van de eerste helft om bij te blijven. In het voorveld werd niet altijd even veel druk gegeven en bovendien werden er een aantal vrije ballen weggegeven die leidden tot een doelpunt. Na een sterke Amsterdamse start kon het daarom gebeuren dat het na twintig minuten 9-8 stond. Dat was gelijk de enige en laatste voorsprong van Tjoba, dat de rest van de wedstrijd achter de feiten aan zou lopen. Nog voor rust boog Swift de achterstand om in een 9-13 voorsprong, mede door doelpunten van Rick en Anniek, die beiden sterk speelden. Daarnaast bleek Jasper een plaag voor zijn tegenstander. Hij kwam gemakkelijk vrij en strooide (al dan niet hangend in de lucht) met mooie passes. Ook de doelpunten voor rust van Nicole zijn het vermelden waard. Drie keer was het van afstand raak. En dat was knap, want ook verdedigend zorgde ze samen met Silvana dat de normaal gesproken makkelijk scorende dames van Tjoba nauwelijks in hun spel kwamen.

Dat het verdedigde plan, gesmeden door Martin, de gewenste uitwerking zorgde natuurlijk voor tevredenheid in de rust. Na de vorige twee wedstrijden wisten we echter precies waar het gevaar lag, namelijk dat een ruime voorsprong uit handen zou worden gegeven. Niet alleen zouden we goed uit de kleedkamer moeten komen, we moesten het nu ook de gehele tweede helft volhouden. En dat lukte. Alsof we daadwerkelijk hadden geleerd van de afgelopen weken werd er met het mes tussen de tanden gespeeld. Al snel werd er een voorsprong van zes doelpunten gepakt en als enige verslapping dreigde, stond er steeds iemand op om het verschil weer groter te maken. Rick, die tot afgrijzen van het thuispubliek twee keer op de grond lag met kramp, maakte kort daarna toch de 12-19. De brede glimlach in de richting van de tribunes sprak boekdelen. Na zijn doelpunt werd Rick vervangen door Mees, die met goed verdedigend en reboundend werk liet zien hoe belangrijk het is om een sterke en brede selectie te hebben. Stoïcijns ging Swift ook na de omzettingen door en bleef het gemakkelijk op de been. Sterker nog: de voorsprong kon in het laatste deel van de wedstrijd verder worden uitgebreid. Het grootste verschil werd bereikt bij 14-24. De einduitslag van 17-26 gaf de verhoudingen prima weer.

‘Tjoba afgebluft’ kopte de Provinciale Zeeuwse Courant de volgende dag, en dat was terecht. Een wedstrijd die Swift vertrouwen moet geven richting het treffen met ONDO (Middelburg), de andere Zeeuwse tegenstander. ONDO won als enige alle wedstrijden tot nu toe en is één van de absolute titelkandidaten. Een mooi treffen dus om te zien in hoeverre we ons kunnen meten met de echte topploegen. Deze laatste wedstrijd voor de Kerst wordt aankomende zaterdag om 20.00 gespeeld in sporthal Oostenburg. We zien u graag langs de lijn!

Zie ook het (korte) verslag van de Provinciale Zeeuwse Courant: https://www.pzc.nl/sport-in-zeeland/ondo-blijft-winnen-maar-tjoba-en-fortis-worden-afgebluft~a14767ce/