Het was zondag erop of eronder voor Swift 1. Bij winst zouden we ons steviger nestelen op de eerste plaats, verlies betekende een waarschijnlijk einde van de Amsterdamse titelprolongaties. Helaas werd het de laatste optie. We lieten Ten Donck te lang in leven en in de slotfase bleken de zenuwen van de tegenstander toch beter bestand tegen de druk: 19-18 verlies.

Door het resultaat staat de ploeg uit Ridderkerk nu bovenaan in de competitie met vijftien punten. Swift volgt op de tweede plaats met een punt minder, maar Ten Donck moet nog een inhaalwedstrijd spelen tegen buurman Sporting West. Wint het die, dan lijkt een voorsprong van drie punten onoverbrugbaar met nog drie wedstrijden te spelen.

In de eerste helft waren we verreweg de betere ploeg. Vooral aanvallend toonden we ons veelzijdiger dan de tegenstander. Marianne was in absolute topvorm en scoorde in haar vak aan de lopende band. In het andere vak was Jelle de man die voor de meeste doelpunten zorgde.

Martin maakte zich bij rust dan ook terecht boos over de 12-12 ruststand. Twaalf doelpunten scoren is prima, maar twaalf tegentreffers is veel te veel. Goed, Witvliet mag van afstand zijn doelpunten maken en in het andere vak was de heer van Marcus goed op dreef. Maar te vaak kon een andere speler scoren omdat wij niet op zaten te letten.

In de tweede helft begon die onoplettendheid haar tol te eisen. We kwamen moeilijker tot scoren. In het vak van Jelle, Tom, Franka en Nienke nog maar in 16% van de aanvallen, constateerde teambegeleider Edwin na de wedstrijd. ,,Ruim tien procent lager dan in de eerste helft.’’

Het was in de hele tweede helft stuivertje wisselen. Met nog drie minuten op de klok maakte Franka de belangrijke 17-18, maar door een onoplettendheid werd het al snel 18-18. De laatste minuten waren bloedstollend spannend. Waar onze aanval de bal verspeelde, bracht Ten Donck oud-leaguespeler Witvliet nog maar eens in stelling: 18-19. In de laatste minuut scoorde de ingevallen Jasper nog met een jumpshot, maar het doelpunt werd afgekeurd door de scheidsrechter.

Ik zie het niet gebeuren, maar wie weet laat Ten Donck wel nog drie punten liggen. We mogen Sporting West (ha, bier!) dan ook even lief aankijken, zij spelen nog twee keer tegen de ploeg uit Ridderkerk.

Voor ons is het nu zaak om ons nergens wat van aan te trekken, keihard te blijven trainen en de laatste drie wedstrijden te winnen. Dan zien we wel wat nog mogelijk is.

Tom

,,Dit is de zuurste nederlaag die ik ooit meemaakte’’, stotterde Jelle met een gezicht vol ongeloof na afloop van het duel tegen Movado. Hij had het gevoel van de Swift-selectie niet duidelijker onder woorden kunnen brengen; de 19-19 remise voelde als een verlies.

Met nog vijf minuten op de klok had Jelle zijn ploeg nog met een indrukwekkend ‘jumpshot’ op drie doelpunten voorsprong gezet. ,,Ik vierde de overwinning op dat moment al, in ieder geval voor een paar seconden ’’, besefte de spits. ,,Natuurlijk mag dat eigenlijk niet. Maar hoe konden we die voorsprong nog uit handen geven?’’

Naarmate het einde van de wedstrijd naderde leken de Amsterdammers steeds gespannener te worden. Tot drie keer toe leidde een pass- of zelfs vangfout balverlies in. Movado maakte gretig gebruik van de extra aanvalstijd. Met opportunistisch spel wist het op gelijke hoogte te komen. In de ‘dying seconds’ miste zowel Movado als Swift nog een grote kans om de wedstrijd alsnog naar zich toe te trekken.

Na het eindsignaal van scheidsrechter Van Joolingen overheerste verslagenheid bij de ploeg uit Amsterdam. Het contrast kon haast niet groter: aan de kant van Movado werd het gelijkspel gevierd als een overwinning. Daar keek niemand in de sporthal raar van op. Swift toonde zich – op de laatste vijf minuten van de wedstrijd na – de sterkere ploeg. Movado kon alleen maar in het spoor blijven door verdedigende ‘foutjes’ van de Amsterdammers. ,,Wanneer we die fouten eruit halen, hoeven we het helemaal niet zo spannend te maken’’, analyseerde een douchende Errol. ,,We laten het op de details te vaak afweten, geven cadeautjes weg. Natuurlijk moet het in de slotfase beter, maar ik vind dat we het al eerder in de wedstrijd hebben laten liggen.’’

Tijd

Met de komst van trainer Martin van Eick is de Swift-selectie een nieuwe weg ingeslagen. Zo verdedigen de Amsterdammers niet meer individueel (de beste verdediger tegen de beste aanvaller), maar als viertal om zo de speerpunten van de tegenstander uit te schakelen. Maar ook aanvallend krijgen de spelers meer opdrachten mee om beter gebruik te maken van de zwakke plekken van een tegenstander.

Ik kan verklappen: korfballen en nadenken; dat is even wennen.

Waar voorheen vooral de focus op eigen kunnen lag, moeten we onze aandacht nu verdelen over de tegenstander, medespelers, kansen, valkuilen, communicatie naar elkaar toe en oplossingen voor ontstane situaties. Dat vergt de nodige vlieguren, ‘foutjes’ liggen al snel op de loer.

Nu is het zaak dat we de uitbreiding in ons takenpakket gaan gebruiken om nog meer in onze kracht te korfballen. We moeten niet vergeten waar we goed in zijn, en ook de focus leggen op onze eigen kracht.

Ik ben van mening dat het tijd nodig heeft voor we de vruchten kunnen plukken van deze nieuwe aanpak. Vooruitgang gaat nu eenmaal niet over één nacht ijs. Maar als we allemaal honderd procent geven weet ik zeker dat we aan het einde van het seizoen mee kunnen met het niveau van de eerste klasse.

Tom

Het is lang geleden dat ik zo’n zuur gevoel overhield aan een nederlaag. Met 17-21 verliezen van IJsselvogels is geen schande, hoogstens zonde: het is de manier waarop die pijn doet. We hebben geen moment echte weerstand kunnen bieden. Binnen tien minuten leek het opgedane vertrouwen van de laatste weken verdwenen.

Dat resulteerde in tal van verkeerde keuzes binnen het veld. Slechte passes, schoten op het verkeerde moment, niet opletten in de verdediging. Wij waren vooral met IJsselvogels bezig, de tegenstander kreeg alle ruimte om met zichzelf bezig te zijn.

Ik herinner me uitstekende wedstrijden in de voorbereiding tegen eersteklasser Nova en BEP uit de overgangsklasse. In die wedstrijden grepen we net naast de overwinning, maar toonden we waartoe we in staat zijn. We speelden korfbal zoals we dat wilden: dynamisch, doelgericht en met lef. IJsselvogels had de overwinning uit de eerste speelronde tegen Dubbel Zes gezien (7-23) en wist dat het ons waar nodig moesten ontregelen. Vanaf minuut één creëerde de tegenstander onrust in onze aanvallen met een hele simpele truc: (gedeeltelijk) achterverdedigen.

Het doet pijn dat we na zestig minuten spelen nog steeds geen aanvallend antwoord op de verdedigende tactiek van de tegenstander hadden gevonden. Aan de andere kant moet ook gezegd worden: hoe wij ook ons best deden om de opgelopen achterstand ongedaan te maken (een paar keer kwamen we tot één punt), IJsselvogels bleef rustig haar ding doen en zuiver schieten.

De komende week (of weken) zal blijken uit welk hout het huidige eerste van Swift is gesneden. Vechten of vluchten? Ik stel voor dat we de eerste optie kiezen. Beginnend op de woensdagtraining. Laat deze nederlaag een les zijn voor het komende seizoen. Dan maken we als team weer een stap de goede richting op.

Tom

Op een herfstige maar warme zondagmiddag, waarin bladeren zo rood als de baard van Simon naar beneden dwarrelden, reisde Swift 2 vol goede moed af naar het bijna Belgische Veldhoven. Het werd een perfecte afsluiting van de eerste veldhelft: SDO 3 werd met ruime cijfers verslagen (18-24) en er werd heerlijk geluncht bij Klijn Kooke.

Na twee nederlagen op rij tegen concurrenten Juliana 2 en HKV/Ons Eibernest 4 was het goed om weer eens overtuigend te winnen en te laten zien waartoe we in staat zijn. SDO is geen slechte ploeg. Ondanks dat wij aanvallend erg op dreef waren, lukte het ons niet om de tegenstander van het scoren te houden en een groter gat dan zes punten te slaan.

Na blessuregevallen van Britte (hersenschudding) en Laura (enkelblessure) werd deze week Silke klaargestoomd om de plek in het vak van Jan, Marcus en Franka in te vullen. Woensdag was het nog even wennen aan de nieuwe spelers en het nieuwe spel, maar Silke heeft laten zien dat ze zich razendsnel aanpast: de vier doelpunten tegen SDO zijn daar bewijs van.

In het andere vak toonde Remmelt weer wat een goede korfballer hij is. Liefst acht keer wist hij te scoren, zonder zelfzuchtig te worden. Meer dan eens liet hij een vakgenoot scoren door goed te passen.

Waar trainer Pelle in eerste instantie nog wat gepikeerd was door het hoge aantal tegendoelpunten (twaalf in de tweede helft), maakte die kritische houding tijdens de terugweg al plaats voor een positiever gevoel: ,,We hebben 24 doelpunten gemaakt, dat is harstikke goed. Wat maakt het dan uit dat je wat tegendoelpunten incasseert?’’

We nemen dit goede gevoel mee naar de zaalcompetitie, waar we weer hoge ogen willen gooien. En in de veldcompetitie zijn we – ondanks de verliespartijen tegen Juliana en HKV niet kansloos voor promotie naar de eerste klasse. Wat eerst komt is een loodzware voorbereiding op de zaalcompetitie. Niet alleen op fysiek vlak, maar ook mentaal. De selectie ligt weer open en zeker de heren krijgen het zwaar met concurrenten als Simon en Alex die op de deur kloppen.

Wordt vervolgd…

Tom